Faust - Charles Gounod

AKT I
Mędrzec i filozof, stary doktor Faust, rozmyśla nad życiem spędzonym na samotnym studiowaniu ksiąg, a żałując zmarnowanych dni marzy o powrocie utraconej młodości. Chcąc już zakończyć ten żałosny los i nie cierpieć z powodu dochodzącego śpiewu młodych i pięknych dziewcząt, wzywa Szatana, który obiecuje mu przywrócenie młodości. Mefistofeles mami Fausta wizją pięknej kobiety, co przyspiesza złożenie podpisu na pergaminie. Wnet Faust znów jest pięknym młodzieńcem i w towarzystwie piekielnego towarzysza rusza na podbój świata.

AKT II
Faust trafia do miasta, gdzie w najlepsze trwa zabawa odpustowa. W tym czasie szykujący się do wyjazdu na wojnę Walenty powierza Sieblowi godność swej siostry - Małgorzaty. Ten ma stać się gwarantem zachowania przez nią cnoty. Tymczasem student o imieniu Wagner śpiewa sztubacką piosenkę, którą słyszy Mefisto. Diabeł włącza się do zabawy. Chce nowej pieśni i smaczniejszego wina. Przepowiada Walentemu rychłą śmierć, a na Siebla rzuca urok. Dziwne sztuczki wprawiają wszystkich w zdumienie, w stronę przybysza kierują się w końcu ostrza mieczy. Mefisto w mig łamie je w powietrzu, a gdy wszyscy orientują się, z kim mają do czynienia, sięgają po rękojeść miecza w kształcie krzyża, czym zmuszają diabła do ucieczki. W tym czasie Faust zaleca się do Małgorzaty, ale dziewczyna pozostaje głucha na jego czułe słówka.

AKT III
Siebel walczy o względy Małgorzaty, ale to Mefistofeles stawia na progu jej domu kuferek z klejnotami - wie, czym zdobyć serce kobiety. Dziewczyna odkrywa podarunek i stroi się, wkładając kolie i bransolety. Podziwia swoje odbicie w lusterku, na czym zastaje ją sąsiadka, stateczna Marta. Gdy pojawia się Mefisto z Faustem, szatan od razu rozpoczyna flirt z Martą, by jego towarzysz mógł choć na chwilę mieć Małgorzatę tylko dla siebie. Ten, oczarowany niewinnością dziewczyny, daje się znów wywieść przez nią w pole. Mefisto zatrzymuje go w pół drogi, a Małgorzata, patrząc w niebo, zwierza się nocy z namiętności do Fausta. Ten, słysząc jej słowa, chwyta dziewczynę w ramiona.

AKT IV
Małgorzata tęskni za Faustem. Chroni się nawet przed rosnącym uczuciem w kościele, ale odnajduje ją tam Mefisto I grozi karą za popełnione grzechy. Tymczasem z wojny wracają żołnierze, jest wśród nich Walenty. Słyszy on o poczynaniach Małgorzaty i - nie mogąc w nie uwierzyć - mierzy się ostatecznie z siłami piekielnymi. Zostaje pokonany i umiera ugodzony mieczem Mefista. Na jego ustach zamierają słowa, którymi na wieki przeklina swą siostrę.

AKT V
Małgorzata skazana za zabicie nieślubnego dziecka przebywa w więzieniu. Pomału traci zmysły, gdy nagle w celi zjawia się Faust. Na chwilę wraca jej przytomność, wracają wspomnienia szczęśliwych chwil. Jest jednak zbyt słaba, by uciec razem z Faustem. Mimo ponagleń Mefista kochankowie nie są w stanie opuścić więzienia. Małgorzata traci przytomność i jeszcze raz, ostatni, spogląda na Fausta z odrazą. Umiera, a chóry niebieskie sławią jej imię na wysokościach.