O spektaklu
Cyrulik sewilski (Il Barbiere di Siviglia) to dwuaktowa opera buffa Gioacchino Rossiniego, oparta na sztuce Pierre?a Beaumarchais?go z 1775 r. pod tym samym tytułem. Dzieło miało prapremierę w rzymskim Teatro Argentina w 1816 r. Cyrulik jest najpopularniejszą operą Rossiniego, w której kompozytor w całej pełni ukazał włoską melodyjność, temperament, młodzieńczą werwę i nieodparty humor. Dzięki mistrzowskiemu połączeniu tych elementów opera ta stała się jednym z najwspanialszych arcydzieł z gatunku opery komicznej. Każda strona partytury dowodzi kompozytorskiego kunsztu i zachwyca muzycznym dowcipem.
Artur Bielecki tak opisywał twórczość Rossiniego:
„Gioacchino Rossini od dobrych dwustu lat uznawany jest powszechnie za symbol włoskiej opery. Już sam Cyrulik sewilski przyniósł twórcy nieśmiertelność i niemal natychmiast był uniwersalnym kluczem, otwierającym podwoje teatrów operowych całego świata. Bardzo szybko zdobyta sława i najwyższe międzynarodowe uznanie, jakimi do końca życia cieszył się autor Cyrulika, to rzadki przypadek w historii. Rossiniemu bili pokłony najwięksi: Stendhal (jego biograf), Byron, Goethe, Chopin, Paganini, Liszt, Bellini, Bizet, Balzac, Heine, Hegel i Schopenhauer, Richard Strauss, a nawet Wagner. (…) Rossiniego nie da się określić jedynie mianem wybitnego, a nawet wielkiego kompozytora. Rossini to cała epoka. To legenda czasów, gdy świat dawał się jeszcze opisać… melodią i odpłacał się hojnie tym, którzy potrafili go wyrazić melodią i zaczarować śpiewem bel canto, a Rossini to potrafił jak mało kto”. (A. Bielecki, Rossini – nieodgadniony król opery, Opera Wrocławska 2024)
Obsada
* - gościnnie
Streszczenie libretta
Akt I
Rankiem przed domem doktora Bartolo pojawiają się muzykanci oraz hrabia Almaviva, który śpiewa serenadę dla wychowanicy doktora, Rozyny. Nadchodzi cyrulik Figaro, a Almaviva rozpoznaje w nim swojego dawnego sługę. Za jego radą hrabia, który przybrał imię Lindor, dalej śpiewa. Rozyna ukazuje się w oknie i upuszcza liścik. Ostrzega w nim Lindora, że stary Bartolo chce ją poślubić. Figaro radzi, by hrabia udając żołnierza starał się o kwaterę u doktora.
Rozyna zakochuje się w Lindorze i chce go poznać. Pisze do niego list, a Figaro, który jako cyrulik ma wolny wstęp do domu doktora, doręcza go. Zapewnia też Rozynę o miłości Lindora. Bartolo coś podejrzewa. Wie, że Almaviva jest w Sewilli i że Rozyna wpadła mu w oko. Prosi o radę Don Bazylia, przekupnego intryganta, który przekonuje, że najlepszym środkiem na intruza jest plotka i obmowa. Pojawia się Almaviva jako kawalerzysta i żąda kwatery. Udając pijanego, lekceważy zaświadczenie doktora zwalniające go od obowiązku jej udzielania. Straszy, że gotów jest użyć siły. Kłótnia ściąga tłum gapiów i wojskowy patrol. Wtedy Almaviva wyjawia po cichu dowodzącemu oficerowi swoje nazwisko i tytuł. Żołnierze wycofują się.
Akt II
Almavivie nie udało się zamieszkać u doktora. Próbuje ponownie, udając Alonza, ucznia Don Bazylia. Ma udzielić Rozynie lekcji śpiewu, w zastępstwie chorego mistrza. Podstęp udaje się. Młodzi zamieniają czułe słowa, gdy zjawia się sam Don Bazylio. Sytuację ratuje Figaro. Cyrulik wmawia mu, że jest ciężko chory i powinien leżeć w łóżku. Bazylio wy chodzi, a Figaro zaczyna golić Bartola. Rozyna i rzekomy Alonzo wracają do przerwanej lekcji. Gdy zapominają o ostrożności, Bartolo orientuje się w sytuacji. Wygania Almavivę i cyrulika, zamyka Rozynę, a sam śpieszy po notariusza, by natychmiast wziąć ślub.
Zaczyna padać. W potokach deszczu Figaro i Almaviva wchodzą po drabinie do domu Bartola, by uprowadzić Rozynę. Ta wzbrania się, bo Bartolo ostrzegał ją, że Lindor jej nie kocha i jest tylko sługą Almavivy. Gdy wszystko się wyjaśnia, cała trójka decyduje się uciekać. Niestety, Bartolo zabrał drabinę. Do domu wkracza Don Bazylio z notariuszem. Obrotny Figaro każe notariuszowi połączyć węzłem małżeńskim Rozynę z Almavivą. Przekupiony Don Bazylio składa obok Figara swój podpis jako świadek. Doktor Bartolo przybywa, gdy kontrakt ślubny jest już podpisany.
