Kategoria:
Koncert
Czas trwania:
Bilety:
80-250 zł
Język:
O koncercie
Na przełomie nowego i starego roku Opera Wrocławska zaprasza na wyjątkowe wydarzenie – Zemsta nietoperza Johanna Straussa w wersji półscenicznej. Ta przezabawna, najsłynniejsza operetka z pewnością każdemu dostarczy sporo humoru oraz niezapomnianych wrażeń muzycznych.
Lucjan Kydryński, znawca operetki, tak mówił o Zemście nietoperza „Jan Strauss nie zamierzał pisać operetek. Był już po pięćdziesiątce, w pełni zadowalała go pozycja Króla walców – nie miał większych ambicji, ale ambicje miała jego pierwsza żona, Jetty. Nie chciała pozostawać żoną kapelmistrza ogródkowych orkiestr, marzyła się dla jej męża kariera wiedeńskiego Offenbacha. Weszła więc w układ z nowym dyrektorem Theater an der Wien, Steinerem, i wspólnie namówili Straussa do zainteresowania się operetką. Wprawdzie napisał Zemstę błyskawicznie, ale droga jaką przebył sam tekst, zanim dotarł do niego w postaci gotowego libretta, była o wiele dłuższa.
Zaczęło się od tego, że dyrektor Steiner wypatrując w Europie (szczególnie w Paryżu, rzecz jasna) nowości dla swej sceny, usłyszał o wielkim sukcesie, jaki odniosła na paryskiej scenie komedia librecistów Offenbacha – Melihaca i Halev’ego Revellion i w ciemno, za duże pieniądze, nabył prawa do jej niemieckiego przekładu. Gdy jednak tekst trafił na jego biurko, Steiner mocno się rozczarował. Nie widział, że o paryskim sukcesie zadecydowały zabiegi inscenizacyjne, a nie materiał literacki, który zresztą okazał się być po prostu przeróbką niemieckiej sztuki sprzed dwudziestu lat pt. Więzienie. Wściekły Steiner starał się podrzucić tekst konkurencyjnemu Carl Theater, a gdy i tam nim wzgardzono wpadł na desperacki pomysł, by przerobić Revellion na libretto dla Straussa. Przekład etatowego pisarzyny i kapelmistrza Theater an der Wien, Haffnera, oddał w ręce Richarda Genee i on, zgrabny profesjonalista, nadał mu odpowiedni kształt. Straussowi przypadło połączenie tego w jednolitą całość. Oczywiście czynnikami spajającymi była muzyka i taniec, ze szczególną rolą walca. Efekt okazał się olśniewający – Zemsta nietoperza rozwija się przed nami niczym kolorowa wstęga, pełna melodii, które zachwycają do dziś”. (Lucja Kydryński,)
Lucjan Kydryński, znawca operetki, tak mówił o Zemście nietoperza „Jan Strauss nie zamierzał pisać operetek. Był już po pięćdziesiątce, w pełni zadowalała go pozycja Króla walców – nie miał większych ambicji, ale ambicje miała jego pierwsza żona, Jetty. Nie chciała pozostawać żoną kapelmistrza ogródkowych orkiestr, marzyła się dla jej męża kariera wiedeńskiego Offenbacha. Weszła więc w układ z nowym dyrektorem Theater an der Wien, Steinerem, i wspólnie namówili Straussa do zainteresowania się operetką. Wprawdzie napisał Zemstę błyskawicznie, ale droga jaką przebył sam tekst, zanim dotarł do niego w postaci gotowego libretta, była o wiele dłuższa.
Zaczęło się od tego, że dyrektor Steiner wypatrując w Europie (szczególnie w Paryżu, rzecz jasna) nowości dla swej sceny, usłyszał o wielkim sukcesie, jaki odniosła na paryskiej scenie komedia librecistów Offenbacha – Melihaca i Halev’ego Revellion i w ciemno, za duże pieniądze, nabył prawa do jej niemieckiego przekładu. Gdy jednak tekst trafił na jego biurko, Steiner mocno się rozczarował. Nie widział, że o paryskim sukcesie zadecydowały zabiegi inscenizacyjne, a nie materiał literacki, który zresztą okazał się być po prostu przeróbką niemieckiej sztuki sprzed dwudziestu lat pt. Więzienie. Wściekły Steiner starał się podrzucić tekst konkurencyjnemu Carl Theater, a gdy i tam nim wzgardzono wpadł na desperacki pomysł, by przerobić Revellion na libretto dla Straussa. Przekład etatowego pisarzyny i kapelmistrza Theater an der Wien, Haffnera, oddał w ręce Richarda Genee i on, zgrabny profesjonalista, nadał mu odpowiedni kształt. Straussowi przypadło połączenie tego w jednolitą całość. Oczywiście czynnikami spajającymi była muzyka i taniec, ze szczególną rolą walca. Efekt okazał się olśniewający – Zemsta nietoperza rozwija się przed nami niczym kolorowa wstęga, pełna melodii, które zachwycają do dziś”. (Lucja Kydryński,
