Czerwony Kapturek - Jiří Pauer

Za siedmioma górami, za siedmioma rzekami w małym domku na skraju lasu mieszkała Babcia. Miała ona Kozę, trzy małe Kózki i Kotka. Od czasu do czasu do Babci przychodziła w odwiedziny wnuczka. Wszyscy nazywali jš Czerwonym Kapturkiem. Pewnego razu staruszka bardzo czekała na dziewczynkę, bo to był wyjątkowy dzień urodziny Babci. Wciąż spoglądała przez okno, żeby dostrzec na cieżce wnuczkę, ale mijało już południe, a Czerwonego Kapturka jak nie było, tak nie było.

O urodzinach Babci pamiętał Myśliwy. Postanowił zebrać kwiaty do bukietu dla Niej. Gdy szedł przez las, usłyszał wyjątkowo piękny Śpiew ptaków. Tak się zachwycił tym leśnym koncertem, że postanowił ułożyć dla Babci piosenkę. To dopiero będzie prezent urodzinowy!

Kto zapukał do drzwi chatki Kto to? Babcia żwawo otworzyła, bo myślała, że to wnuczka. Nie, to Myliwy z bukietem pachnących, leśnych kwiatów i z piosenką urodzinową dla Babci. Kwiaty i piosenka podobały się staruszce, ale niewiele mogło ją ucieszyć, bo wciąż martwiła się o Czerwonego Kapturka dlaczego jej nie ma? Co się z nią dzieje?

Gdy Myśliwy usłyszał o zmartwieniu Babci, powiedział, że domyśla się, czyja to może być sprawka. Gdy zbierał kwiaty w lesie, widział ślady Wilka. Babcia na tę nowinę ręce załamała. Przecież ten leśny rozbójnik mógł zrobić krzywdę jej wnuczce! Myśliwy jednak pocieszył starowinkę, że Wilk jest zupełnie niegroźny w ciągu dnia, a Czerwony Kapturek na pewno zbiera jagody.

Żeby zupełnie uspokoić Babcię, Myśliwy postanowił zabrać ją i wyjść dziewczynce na spotkanie. Także Kózki miały ochotę na leśny spacer, ale Babcia wiedziała, że nie upilnuje rozbrykanych maluchów i kazała im zostać w domu. Przykazała przy tym Koźlętom, żeby zamknęły dobrze drzwi i nikogo nie wpuszczały do środka. Za Babcią, Myśliwym i Kozą z domu wybiegł też Kotek.

Gdy wszyscy już poszli, pod chatką Babci pojawił się Wilk. Zaczął łomotać w drzwi domku, aby dostać się do beczących ze strachu Koźlątek. Przekonał się jednak, że jest za słaby. Wymyślił więc podstęp. Postanowił udawać głos Kozy, żeby zmylić małe Koźlątka. Nie wychodziło mu to najlepiej, wiedział jednak, że jeśli prawdziwy artysta chce dobrze wypaść przed publicznością, musi się rozśpiewać. Wilczysko zabrało się do ćwiczeń i wprawek jak prawdziwy śpiewak. Trudził się, biedził, aż w końcu jego wysiłek został nagrodzony, oszukane Koźlęta pomyślały, że to ich mama i otworzyły drzwi. Wilk tylko na to czekał! Wpadł do środka. Aż strach pomyśleć, co działo się w domku! Słychać było tylko krzyki Koźlątek, zamieszanie i wrzaski Wilka. Koźlęta uciekły przestraszone z domu, w którym został Wilk. Odnalazł torty urodzinowe i zaczął się nimi objadać.

Po pewnym czasie Wilk poczuł się ociężały i położył się w łóżku, ale objadł się i nie mógł zasnąć. Wstał, otworzył szafę, z której zaczął wyciągać ubrania Babci i przebierał się w jej koszulę nocną i czepek. Pomyślał, że to mu pomoże zasnąć. I rzeczywiście! W nocnym stroju Babci zapadł w mocny sen, przy czym przeraźliwie chrapał.

Tymczasem do domku powrócił Kotek, a że był zmęczony długim spacerem, szukał miejsca do spania. Pomyślał o szafie, wskoczył do niej, zatrzaskując z hukiem drzwi. To obudziło Wilka, ale tylko na chwilę, bo zaraz znów głęboko zasnął.

A to co? Właśnie przyszedł Czerwony Kapturek! Wszedł do chatki i pomyślał, że Babcia leży w łóżku. Dziewczynka zaczęła opowiadać, dlaczego się spóźniła: że w lesie grasował Wilk i musiała się przed nim skryć za skałkami. Opowiadała, opowiadała, a Babcia nic, milczy. Zaparzyła ziółka, myśląc, że Babcia jest chora. Podeszła do łóżka, pochyliła się i zamiast Babci zobaczyła Wilka wystrojonego w koszulę nocną i czepek staruszki. Przestraszyła się nie na żarty! Jakby tego było mało, rozległ się huk i z szafy wyjrzało straszydło. Dziewczynka rzuciła prezenty przyniesione dla Babci i wybiegła z domku.

Wtedy Wilk się obudził i dostrzegł nowe torty. W to mu graj! Zabrał się do ciasta, popił ziółkami i wpadł w dobry humor. W tak bardzo dobry humor, że zaczęły tańczyć meble, najpierw same, a za chwilę z Wilkiem.

Czerwony Kapturek na szczęście spotkał Myśliwego i Babcię. Opowiedział im z przejęciem, kogo zastał w babcinym łóżku i o straszydle w szafie. Myśliwy postanowił wypłoszyć Wilka, ale ten, słysząc nadchodzących, uciekł z domku. Myśliwy ostrożnie wszedł do środka i sprawdził wszystkie zakamarki, w łóżku nikogo nie było, więc Babcia stwierdziła, że Kapturkowi wszystko się przywidziało. Tymczasem z lasu wróciła Koza, rozejrzała się po domku i zaczęła rozpaczać: znikły jej Koźlęta! Czerwony Kapturek był pewien, że zjadł je Wilk!

Myśliwy postanowił, że uratuje małe Kózki i ukarze złego Wilka. Tymczasem Koza znalazła Wilka, który zasnął w lesie. Wilkowi udało się jednak wyzwolić i uciec. W pogoń za nim Babcia wysłała żywe mebelki.

Czerwonemu Kapturkowi przypomniało się, że przecież przyszedł do Babci z prezentami urodzinowymi, ale te zjadł Wilk-łakomczuch. Zamiast prezentów dziewczynka wyśpiewała piękne życzenia dla swej Babci. Nagle, co to?! Szafa skrzypi i się porusza, Czerwony Kapturek znów zląkł się straszydła, ale za chwilę się okazało, że to Kotek gramolił się z babcinej szafy. Pojawił się pojmany Wilk. W tym samym czasie kózki przybiegły z bukiecikami urodzinowymi dla Babci. Skruszony Wilk, za namową Kota, postanowił naprawić szkody i przyniósł dla babci okazały tort. Kiedy niczego już nie trzeba było się bać, wszyscy wesoło zaśpiewali. A potem, oczywiście, żyli długo i szczęśliwie.


Streszczenie libretta według czeskiego oryginału Mili Mellanovej